Verslaafden aan videogames vertonen een veel voorkomend gedrag dat ook voorkomt bij andere gedragsverslavingen – het escapistische gedrag. Het spelen van videogames is een manier om een tijdelijke ontsnapping of toevlucht uit de echte wereld te vinden. Videogamers reizen naar een geheel nieuwe, andere dimensie, weg van de druk, eisen en complexiteit van het echte leven.
Het escapistische gedrag kan worden teruggebracht tot het volgende:
Zonering: zodra de verslaafde aan videogames op “Start” of “Play” klikt, gaat hij naar zijn eigen wereld. Als hij helemaal in het spel is, zijn zijn aandacht en concentratie alleen op het spel gericht. Alle andere dingen om hem heen worden geblokkeerd omdat hij volledig is uitgezonken. Stel hem een vraag en je krijgt een knikje, een mompel of een simpel “ja” of “nee”. Zijn handen en zijn ogen zijn vastgelijmd aan de bedieningselementen en de monitor, maar alle andere zintuigen zijn al verdoofd. Zijn gedachten zijn beslist ergens anders waar niemand en niets hem meer kan bereiken.
Gevoelens vermijden: verslaafden aan videogames genieten van het comfort van hun spel. Wanneer ze worden geconfronteerd met een moeilijke situatie op school, op het werk of thuis, vinden ze rust en kalmte in de diepten van hun virtuele verovering. Welke walging, angst of teleurstelling ze ook voelen in de echte wereld, ze worden opzij gezet wanneer ze spelen. Soms kunnen deze negatieve gevoelens worden vervangen door nog meer negatieve gevoelens, zoals verontwaardiging, paranoia of berusting. Vermijden is een vorm van weglopen van ware emoties die in hen zeuren.
Dwangmatigheid: Spelen geeft de verslaafde aan videogames een gevoel van tijdelijk plezier. Ze spelen niet omdat het moet, maar omdat ze die drang moeten vervullen om zich goed en zegevierend te voelen. Er is dat hulpeloze, machteloze gevoel van zich overgeven aan het spel, zelfs als ze weten dat dat niet nodig is. Zelfs als ze weten dat ze geen uren aan het spel hoeven te besteden, is hun gebrek aan controle en de drang krachtiger dan de rede.
Ontkenning en rationalisatie: De verslaafde aan outdoor escape room rotterdam ontkent vooral dat hij een probleem heeft en dat de verslaving hem beslist geen goed doet. Hij zal nooit erkennen dat hun persoonlijke en sociale leven wordt beïnvloed door de verslaving. Hij zal redenen vinden om zijn verslaving te rationaliseren en te verdedigen. Hij verzint talloze excuses, niet alleen om andere mensen te overtuigen, maar ook om zijn acties voor zichzelf te rechtvaardigen. Constante ontkenning en rationalisatie zijn zijn manieren om zijn verslaving te verdedigen.
De bovenstaande symptomen zijn bijna altijd aanwezig bij elke gedragsverslaving. Een verslaving biedt een ontsnapping aan de echte maar onaangename realiteit van het dagelijks leven. Elke verslaving dient als de tijdelijke wereld van het individu die voor hen prettiger is dan in de echte wereld.
Een afleiding vinden is oké als je zin hebt om even weg te zijn van de druk van school, werk of thuis. Je kunt van tijd tot tijd een hobby beginnen, maar laat het niet al je tijd en energie in beslag nemen.
Wanneer de afleiding een andere wending neemt, zoals het gebruiken als een vorm van totale ontsnapping, kan dat echt schadelijk zijn. Want als we proberen te ontsnappen, verwijderen we ons van de waarheid dat we de uitdagingen en druk van het leven het hoofd moeten bieden. We gaan weg van een gewoon, normaal leven.
We bevinden ons in onze eigen wereld, weg van alles en iedereen. We verdoven ons van elke emotie of we koesteren meer negatieve. We voelen altijd de drang om te spelen en berusten erin. We liegen en rechtvaardigen onze acties, vooral als we weten dat deze acties al onaanvaardbaar zijn.
Het escape room rotterdam gedrag is gemakkelijk te detecteren. Het zal heel, heel duidelijk zijn voor mensen die lijden aan elke vorm van verslaving. Het kan zich in een vroeg stadium of misschien later manifesteren. Maar hoe snel het ook verschijnt, het zal er uiteindelijk zijn.
Als je dit soort gedrag ziet bij je videogamerkind, geliefde of vriend, neem dan de eerste stap om contact met hen op te nemen. Help ze in te zien dat de videogame hen niet meer goed doet. Maak ze duidelijk dat er hoop en hulp is. Kennis en interventie zijn enkele van de sleutels om een verslaafd persoon te helpen ontsnappen uit de klauwen van de virtuele wereld.
